Benim de bu mecrada sevdiğim, ayılıp bayıldığım, vaz geçemediğim ürün başlıktan da anlaşılacağı üzere Dido. Kimilerine göre basit, özelliksiz ve önemsiz görünse de (gerçekten böyle tiplerle tanışmışlığım, hatta abartıp tartışmışlığım bile var) Dido'nun kendine has bir lezzeti, efsanevi bir yanı var. Çocukluktan bu yana hayatımda olması, o garip, düz şekli ve enfes tadıyla da kendisinden bir türlü vaz geçemediğimi belirteyim.
Dido
Şimdiki modern paketleme ve paketler ortaya çıkmadan önce daha basitti işler. Dido'nun da öyle bir paketi vardı. Bir yanı ince kağıt (sanırım pelür deniyordu) kaplı alüminyum folyoya sarılmış, o halde de kağıt kılıfın içine sokulmuş şekilde satılıyordu. Çok basitti yani. Logosu da sade ve özelliksizdi ama nerede olursanız olun, ona benzer bir yazı karakteri görseniz aklınıza Dido gelirdi. Kendisi de şekilli, şukullu bir şey değildi. Külçe gibi bir görünüme sahipti, eğer soğuk bir yerde beklediyse de çikolatası serleşir ve beton gibi bir şeye dönüşürdü. Ama ısırdığın an her şey değişir, hayat insanın gözüne bir başka gelmeye başlardı.
Çocukken girdiğim bütün iddiaların Dido'ya çıktığını hatırlıyorum. Maçta 5 gol atarım, 3 metrelik duvarı tırmanırım, hepinizden hızlı koşarım gibi hepsi birbirinden saçma ve abartılı tüm iddiaların sonucu hep Dido'ya çıkardı. Daha dün bahsettiğim Hokuto No Ken'i çözmeye çalışırken de çok fazla Dido tükettiğimi söyleyebilirim.
Zamanla değişip farklılaşsa ve belki gelişse de tadından pek bir şey kaybetmemesi ayrı bir güzellik, belirtmeden geçmeyeyim. Arada bir yerlerde "dodisi gelene Dido" gibi saçma bir slogan ve mantıkla reklamı yapılmış olsa da prestijinden çok fazla bir şey de kaybetmedi.
Benim ilk hatırladığım, orijinal diyebileceğim pakete ait bir görsel bulamadım. Bu nedenle de hemen sonrasında piyasaya çıkan Süper Dido'nun paketini görsel olarak kullanmak zorunda kaldım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder