the Dandy Warhols - Thirteen Tales From Urban Bohemia (2000)

Bir gün uyandığında kimsenin onu görmediğini farketti. Kimse ona bakmıyordu, herkes omuz atıyordu, tanıdıkları selam vermiyordu. Bir iki gün sonra aynaya bakmak aklına geldi. Yansıma yoktu, kendisi bile göremiyordu artık kendisini. İlk başta korktu (hatta biraz kustu) olanları yadırgadı. Sorular sordu. Uyuz bir insandı (biraz da allahsız). Ama sonunda istediğinin bu olduğunu anladı. Zaten hiçbir zaman sosyal olamamıştı. İlk birkaç gün çok eğlenceliydi. Bu sefer o insanların omuzlarına vuruyordu. Haklıydı. Gerçi 2 saatin sonunda biraz can yakıyordu ama değerdi. İnsanlarla dalga geçiyordu. En sevdiği (favori?) ise insanların ensesine son güç patlatıp sonra kaçmadan gözlerinin içine baka baka onları izlemekti. Hatta olayı abartıp kalabalık sokaklarda çırılçıplak bağıra çağıra koşturmaya başlamıştı. Kadınlar tuvaletine girip kendi deyimiyle "izlenim" yapıyordu. Sapık bir herifti. Sanırsam bir iki hırsızlık olayına da karışmıştı. Tek geçim kaynağı bu da olabilir. Zaten artık işe de gitmiyordu. Kimse arayıp sormadı. Gerçi evine de uğramıyordu artık. Başkalarının yatak odasında yatıyordu. Odada başka yatan, uzanan, sevişen insanlar olsa bile. Aynı evi başka nefeslerle paylaşmak kendine iyi hissettiriyordu. Zavallı bir insandı.

Ne kadar zaman geçmişti hatırlamıyordu. Bütün bu eğlenceler onu yormuştu. Canan ablanın yemek kokusuda baymıştı onu. Evine gitmek istedi ama yolu unutmuştu. Zaten evi çok geride kalmıştı daha nerede olduğunu bile bilmiyordu. Dışarı fırladı. Soğuktu. İnsanlar üstüne üstüne geliyordu. Kendini kaçamayacak kadar yorgun hissetti. Otobüse bindi. Kalabalıktı. 100 kişinin baskısını üzerinde hissetti. Sesi çıkabildiği kadar bağırmak istedi. Ama birşey fark etmeyecekti. Sustu. Kendini dışarı attı. Birkaç gün etrafta amaçsızca dolandı. Aptallaştığını hissediyordu, omuzları çökmüştü. Görmese bile hissediyordu. Şu anda görmek isteyeceği en son şey kendisiydi. Sıkılmıştı görünememekten. İnsan olmayı özlemişti. Farkedilmese de en azından yaşamını sürdürüyordu. En azından ona değer veren bir avuç insan vardı. Mutluydu. En azından şimdi ki halinden daha mutluydu. Ağlamak istedi ama beceremedi. Duygusuz bir insandı. Kaldırıma oturdu. Hayatında ilk defa canı sigara istedi ama yanında yoktu. Bir an için isteyecek insan arandı. Duraksadı ve gülmeye başladı. Ayağa kalktı yola baktı. İşlek bir caddeydi. Heryerden insanlar girip çıkıyordu. Herkes kendi yolundaydı. Arkadaş grupları gülüp eğleniyor, genç çiftler bankta yiyişiyordu. Duraksadı ve iç geçirdi. Hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçmiyordu. Zaten artık fazla bir önemi de yoktu. Dram katmak istedi ama onu bile beceremedi. Caddeden geçen farlara doğru koştururken iki düşünce vardı aklında. Keşke son sözünü söyleyebilecek birileri olsaydı etrafında. Ve cennette de görülebilecek miydi?